Artykuł
Szadek jest prawdopodobnie jednym z trzech najstarszych przedlokacyjnych ośrodków miejskich na ziemi sieradzkiej. Pierwotnie osiedle istniejące już co najmniej w X/XIw. znajdowało się na wzgórzu w okolicy obecnego cmentarza, obok kościoła p.w. św. Idziego i było ośrodkiem targowym. Miasto powstało w obecnym miejscu prawdopodobnie ok. 1250r., niestety dokument lokacyjny zaginął. Pierwsza zachowana wzmianka o Szadku pochodzi z roku 1295 z dokumentu księcia kujawskiego, późniejszego króla Władysława Łokietka o nadaniu ziemi rycerzowi Wilczkowi. Szadek był miastem książęcym, później królewskim. W 1331r. miasto zniszczyły oddziały krzyżackie odbudowane zostało staraniem króla Kazimierza Wielkiego wraz z murowanym kościołem p.w. św. Jakuba Apostoła na miejscu spalonego drewnianego. W XIVw. Szadek został miastem powiatowym, w którym odbywały sią sądy ziemskie. Największy rozkwit miasta przypadał na XV-XVI wiek. Pełniło ono wówczas ważne funkcje administracyjne, gospodarcze i kulturalne. Było jednym z największych ośrodków produkcji sukienniczej i piwowarskiej na ziemi sieradzkiej. W XV w Szadku istniały 3 kościoły, szpital i system wodociągowy. W XVII-XVIII wieku w wyniku wojen i najazdów miasto przeżywało regres i stagnację. Częste pożary i rabunki przechodzących wojsk doprowadzały do powolnego upadku miasta.
Szadkowianie popierali insurekcję kościuszkowską i powstanie porozbiorowe, za co miasto zostało ukarane odebraniem praw miejskich w 1870r., które odzyskało po uzyskaniu niepodległości w 1919r. W okresie międzywojennym XXw. rozwijał się handel i drobne rzemiosło. W czasie II wojny światowej Szadek stracił blisko 1/3 mieszkańców, głównie wskutek eksterminacji ludności żydowskiej.
Szadek pełni dziś funkcję lokalnego ośrodka administracyjnego (gmina miejsko-wiejska) oraz usługowego dla ludności i rolnictwa. Na terenie miasta i gminy zlokalizowane są zakłady usługowe, dziewiarsko-konfekcyjne, przetwórcze, młyny i mieszalnie pasz.
